بر اساس گزارش ایمد ۳۶۰ که به نقل از منبع اینترستینگ انجینیرینگ منتشر شده، شبکیه به عنوان یک پارچه عصبی در پشت چشم شناخته می‌شود که نقش حیاتی در فرآیند بینایی دارد. این قسمت اساسی از سیستم چشم مسئول تبدیل نور به سیگنال‌های الکتریکی است که به مغز منتقل می‌شود و به انسان امکان می‌دهد تصاویر را ببیند و درک کند. یک تراشه زیستی نوین این فرایند را شبیه‌سازی می‌کند.
سانتورو، استاد دانشگاه RWTH آخن، در این رابطه اظهار داشت: نیمه‌رسانای آلی ما توانایی تشخیص میزان نوری را دارد که به داخل آن وارد می‌شود. این روند مشابه روندی است که در چشم انسان رخ می‌دهد. میزان نوری که بر روی دریافت‌کننده‌های نور متمرکز می‌شود، در نهایت تصویر را در مغز تولید می‌کند.
یک تراشه زیستی نوین از مولکول‌های حساس به نور و پلیمرهای رسانا ساخته شده است که می‌توان از آن برای تقلید از مدارهای بینایی شبکیه استفاده کرد. این فناوری می‌تواند در آینده ترکیب بین ایمپلنت‌ها و بدن انسان را تسهیل کند.
این تراشه زیستی به طور کامل از مواد ارگانیک غیرسمی ساخته شده است و با استفاده از یون‌ها عمل می‌کند که با اتم‌ها یا مولکول‌ها بار می‌گیرند. به همین دلیل می‌توان آن را در سیستم‌های زیست‌شناختی از قطعات نیمه‌رسانای سنتی بر اساس سیلیکون بهتر به کار برد. برخلاف نیمه‌رساناهای سیلیکونی سنتی که انعطاف‌پذیری ندارند، این تراشه قابلیت انعطاف پذیری دارد و می‌تواند علاوه بر عملیات‌های الکترونیکی، عملکردهای دیگری نیز داشته باشد.
سانتورو در این خصوص بیان کرد: سلول‌های بدن ما به طور خاص از یون‌ها برای کنترل فرآیندهای خاص و ارتباطات استفاده می‌کنند.
وی و تیمش در حال حاضر در حال کار بر روی روش‌های جایگزین برای تراشه‌های بیوالکترونیکی هستند تا با بافت بدن انسان، به خصوص سلول‌های سیستم عصبی، ارتباط برقرار کنند. پلیمرهای زیستی که محققان برای ساخت شبکیه مصنوعی به کار بردند، برای این مقصد بسیار مناسب هستند، زیرا نه تنها توانایی تقلید ساختارهای سه‌بعدی سلول‌های عصبی را دارند، بلکه توانایی هایی مثل پردازش و ذخیره اطلاعات را هم دارند.
